ព្រឹត្តិការណ៍ថ្ងៃរះចំកំពូលកណ្ដាលប្រាសាទអង្គរវត្ត គឺមានទំនាក់ទំនងជាមួយពិធីបោះបាយបិណ្ឌឱ្យប្រេតដែលជាប្រពៃណីរបស់ខ្មែរ

ព្រឹត្តិការណ៍នេះ នឹងកើតឡើង នៅចំថ្ងៃបិណ្ឌធំចុងក្រោយ ដែលជាបុណ្យប្រពៃណីរបស់ខ្មែរ បានប្រកាន់ខ្ជាប់ជាង១ពាន់ឆ្នាំមកហើយ។ តើព្រឹត្តិការណ៍សមរាត្រី ជាពេលវេលាថ្ងៃ និងយប់ស្មើគ្នា ដែលព្រះអាទិត្យរះ នៅចំកំពូលកណ្ដាលប្រាសាទអង្គរវត្តនេះ មានទំនាក់ទំនងអ្វី ជាមួយពិធីបោះបាយបិណ្ឌ ដែលប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរតែងប្រារព្ធជារៀងរាល់ឆ្នាំតរៀងមក?

បើតាមអ្នកជំនាញបុរាណវិទូរបស់អាជ្ញាធរជាតិអប្សរាបានឱ្យដឹងថា បោះបាយបិណ្ឌគឺជាប្រពៃណីរបស់ពួកព្រាហ្ម នៅក្នុងព្រហ្មញ្ញសាសនា ហើយបើនិយាយនៅក្នុងសង្គមខ្មែរវិញ ការរៀបចំពិធីបោះបាយបិណ្ឌនេះធ្វើឡើងមិនត្រឹមតែឧទ្ទិសជូនទៅដល់ព្រលឹងញាតិការ៧សន្ដានដែលបានស្លាប់ទៅប៉ុណ្ណោះទេ គឺថែមទាំងឧទ្ទិសជូនទៅដល់ព្រលឹង វីរៈជន យុទ្ធជនខ្មែរ ដែលបានស្លាប់ក្នុងបុព្វហេតុចម្បាំងការពារជាតិមាតុភូមិ។

ចំណែកព្រឹត្តិការណ៍ថ្ងៃរះចំកំពូលកណ្ដាលប្រាសាទអង្គរវត្ត ឬក៏សមរាត្រីដែលមានទំនាក់ទំនងគ្នាជាមួយពិធីបោះបាយបិណ្ឌនោះ ដោយសារយោងទៅលើឯកសារដែលបានកត់ត្រា និងតាមចម្លាក់ទុកនៅក្លោងទ្វារខាងកើតរបស់ប្រាសាទតានៃ បាននិយាយអំពីព្រះពោធិសត្វ ទ្រង់យាងចុះទៅឋាននរក ដើម្បីជួយសង្គ្រោះពួកប្រេតទាំងឡាយ ឱ្យចាកចេញផុតពីឋាននោះ នៅក្នុងថ្ងៃមង្គល នារដូវវស្សា ដែលគេជឿថាថ្ងៃមង្គលនោះ គឺជាថ្ងៃសមរាត្រី។

លោក អ៊ឺម សុខរិទ្ធី អ្នកបុរាណវិទូ និងជាប្រធាននាយកដ្ឋានស្រាវជ្រាវ បណ្ដុះបណ្ដាលនិងផ្សព្វផ្សាយនៃអាជ្ញាធរជាតិអប្សរាបានបញ្ជាក់ឱ្យដឹងថា តាមការស្រាវជ្រាវរបស់អ្នកប្រាជ្ញបណ្ឌិត ពិធីបោះបាយបិណ្ឌគឺជាប្រពៃណីរបស់ពួកព្រាហ្ម នៅក្នុងព្រហ្មញ្ញសាសនា ដែលភាសាសំស្រ្កឹតថា «ស្រាទ្ធ»។ លោកបានថ្លែងបញ្ជាក់ថា៖ «តាមទំនៀម គេរៀបចំពិធីនេះដើម្បីសង្គ្រោះដល់ព្រលឹងសាច់ញាតិ ដែលស្លាប់ទៅ កើតជាប្រេត អាចនឹងចាប់កំណើតថ្មីជាមនុស្សវិញ»។

លោក អ៊ឹម សុខរិទ្ធី បានពន្យល់ថា នៅក្នុងលទ្ធិព្រាហ្មរបស់ឥណ្ឌា ពិធីបោះបាយបិណ្ឌ ធ្វើទ្បើងនៅក្នុងលក្ខណៈគ្រួសារ សម្រាប់ឧទ្ទិសទៅព្រលឹងសាច់ញាតិ របស់គេដែលស្លាប់ទៅតែប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលខ្មែរបានយកពិធីនោះមករៀបចំ យើងមិនត្រឹមតែឧទ្ទិសជូន ទៅដល់ព្រលឹងញាតិការត្រឹម៤សន្តាន ដូចឥណ្ឌាទេ តែបានឧទ្ទិសដល់ញាតិការ៧សន្ដាន ព្រមថែមទាំងឧទ្ទិសជូនទៅដល់ វីរៈជន យុទ្ធជន ដែលបានស្លាប់ក្នុងចម្បាំង ដល់អ្នកស្លាប់នៅតាមដងព្រៃ ដែលគ្មានសាច់ញាតិ និងព្រលឹងខ្មោចអនាថាទៀតផង។

បើតាមលោក អ៊ឺម សុខរិទ្ធី យោងតាមសិលាចារឹកមួយដែលគេបានរកឃើញនៅលើខ្នងបាយរាណ៍ដែលមានលេខកូដសំគាល់ K279 បាននិយាយអំពីពិធីបុណ្យ ទៅតាមព្រហ្មញ្ញសាសនា ដែលភាសាសំស្រ្កឹតហៅថា«ស្រាទ្ធ» នេះ គឺជាពិធីបោះបាយបិណ្ឌ ដើម្បីជួយស្រោចស្រង់ ដល់ព្រលឹងអ្នកស្លាប់ ដែលក្លាយទៅជាប្រេតហើយនោះ ឱ្យអាចវិលត្រឡប់មកកើតជាមនុស្សវិញ។ លោកបានអះអាងថា៖ «បាយបិណ្ឌបោះជូនប្រេត ដែលកំពុងស្រេកឃ្លានបានទទួលទានចំអែតកាយទេ ប៉ុន្តែ គឺជាដុំបាយតំណាងឱ្យរូបកាយដែលអាចឱ្យព្រលឹងរបស់អ្នកស្លាប់ចាប់ភ្ជាប់កកើតជាខ្លួន យករូបកាយបាន ហើយវិលមកកើតជាមនុស្សវិញ»។

ជាមួយគ្នានេះ លោក អ៊ឺម សុខរិទ្ធី ក៏បានអះអាងបន្ថែមថា យោងតាមគម្ពីរព្រះពុទ្ធសាសនាមហាយាន Kanradan Vyuha Shutra ដែលសរសេរនៅក្នុងតំបន់កាស្មៀនៃប្រទេសឥណ្ឌា តាំងពីអំឡុងសតវត្សរ៍ទី៥នៃគ្រិស្តសករាជ ហើយព្រះមហាក្សត្រខ្មែរសម័យមហានគរ គឺព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី៧ បានយកមកប្រតិបត្តិតាំងពីអំឡុងចុងសតវត្សរ៍ទី១២និងដើមសតវត្សរ៍ទី១៣នៃគ្រិស្តសករាជ បានយករឿងរ៉ាវសង្គ្រោះប្រេត មកឆ្លាក់បង្ហាញនៅក្លោងទ្វារខាងកើតរបស់ប្រាសាទតានៃ ក្នុងខេត្តសៀមរាប។ លោកបានឱ្យដឹងបន្ដថា អតីតព្រះមហាក្សត្រខ្មែរព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី៧ ដែលយកគម្ពីរព្រះពុទ្ធសាសនាមហាយាន មកប្រតិបត្តិ ដោយគោរពបូជាទៅលើលោកេសូរនោះ ព្រះអង្គ ជឿថានៅមុនពេលដែលព្រះអង្គឡើងគ្រងរាជ្យ មានចម្បាំងបង្ហូរឈាមយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីរំដោះរាជធានីអង្គរពីចាម្ប។ ដោយសារតែចម្បាំងនោះ ធ្វើឱ្យរាស្ត្រជាច្រើនរងទុក្ខវេទនា និរាសព្រាត់ប្រាស់គ្រួសារ និងកងទ័ពជាច្រើនបានស្លាប់ ហើយព្រះអង្គជឿថារាស្ត្រនិងកងទ័ពខ្លះដែលស្លាប់ទាំងនោះ មិនដឹងវិញ្ញាណក្ខន្ធទៅដល់ទីណា ឬខ្លះដែលមានកម្មអាចនឹងទៅកើតជាប្រេត ទទួលរងទុក្ខទោសបានទេ គឺមានតែព្រះលោកេសូរប៉ុណ្ណោះ ដែលមានអំណាចនិងសំដែងបដិហារ ជួយសង្គ្រោះពួកប្រេតទាំងនោះ ឱ្យរួចផុតពីទុក្ខទោស និងវិលមកកើតជាមនុស្សវិញបាន។ ដោយសារតែមូលហេតុនេះ ទើបបានខ្មែរ នាំគ្នាប្រារព្ធធ្វើពិធីបុណ្យបោះបាយបិណ្ឌ តាំងពីពេលនោះតរៀងមក។ ពាក់ព័ន្ធនឹងការរៀបចំពិធីនេះដែរ តើពិធីបោះបាយបិណ្ឌមានអ្វីទាក់ទងទៅនឹងព្រឹត្តិការណ៍សមរាត្រី ដែលមានថ្ងៃរះចំកំពូលកណ្ដាល របស់ប្រាសាទអង្គរវត្ត?

បុរាណវិទូនិងជាប្រធាននាយកដ្ឋានស្រាវជ្រាវ បណ្ដុះបណ្ដាលនិងផ្សព្វផ្សាយនៃអាជ្ញាធរជាតិអប្សរា លោក អ៊ឹម សុខរិទ្ធី បានពន្យល់បន្ថែមថា៖ «ព្រឹត្តិការណ៍សមរាត្រី ដែលជាពេលវេលាថ្ងៃ និងយប់ស្មើគ្នា ត្រូវបានមនុស្សជាតិជាច្រើនក្នុងពិភពលោកចាត់ទុកថាគឺជាថ្ងៃមង្គលដែលកម្រកើតមាន។ តាមរយៈថ្ងៃមង្គលនេះបានធ្វើឱ្យមនុស្សមានការភ្ជាប់ខ្លួនទៅនឹងអារ្យធម៌ ទៅនិងផ្នែកវប្បធម៌ សាសនា និងព្រឹត្តិការណ៍សង្គមផ្សេងៗ»។ លោកបានសង្កត់ធ្ងន់ថា សិលាចារឹកថ្នល់បាយរាណ៍ k.279 មាននិយាយនៅក្នុងថ្ងៃមង្គល គឺសមរាត្រីនារដូវវស្សា ដែលពេលវេលា រវាងថ្ងៃនិងយប់ស្មើគ្នានេះ ត្រូវនឹងខែភទ្របទនេះ បានអនុញ្ញាតឱ្យបោះបាយបិណ្ឌទុកជាទំនៀមតរៀងមកនោះឯង៕

ប្រភព៖ ទូរទស្សន៍ខេត្តស្ទឹងត្រែង